Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Πρόεδρου ΤΔ Πύργου – Κόνιτσας
«Οι παρακάτω «αράδες» αγαπητέ συμπολίτη, γράφτηκαν σε απλή γλώσσα, (αυτή που μιλάμε και καταλαβαινόμαστε) χωρίς νούμερα, χωρίς αριθμούς & όρους δυσνόητους, γιατί ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να «κατευθύνει, να περιγράψει, η να κάνει εντύπωση», ούτε να φοβίσει και να παραπληροφορήσει αλλά όσο γίνεται πιο απλά να ενημερώσει και να πληροφορήσει, για ένα καθαρά οικονομικό θέμα καθότι και η επιστημονική πληροφορία σήμερα δέχεται ένα ανελέητο «πλιατσικολόγημα…».
Η αναδιάρθρωση του εξωπραγματικού ελληνικού χρέους φαντάζει ίσως εύκολη υπόθεση μπροστά στην αναδιάρθρωση της πολιτικής νοοτροπίας, κι ενώ η πρώτη φαίνεται ως να μην μπορεί πια να αποφευχθεί, η δεύτερη θα ήταν ευτύχημα να είχε ήδη δρομολογηθεί.
Ο στόχος της αναφοράς είναι σαφής και συγκεκριμένος (το κείμενο ευχάριστα να διαβαστεί και με άνεση να γίνει κατανοητό ), εντελώς δε διαφοροποιημένος από πολλές παρόμοιες με τίτλους εξεζητημένους και κείμενα τα οποία δυστυχώς και στα οικονομικά θέματα οι αντιγραφές αποτελούν πεπατημένη, με αποτέλεσμα αφενός μεν το νοηματικό χάσμα μεταξύ τίτλου-κειμένου, αφετέρου την απέχθεια του αναγνώστη για παρεμβάσεις οι οποίες για διάφορους λόγους δεν «φιλτράρονται» δεόντως.
Η αναδιάρθρωση του χρέους μας είναι μια «οικονομική διαδικασία» και σημαίνει πρωτίστως ότι θα επιστρέψουμε μεν τα δανεικά , όχι όμως σε αυτόν τον χρόνο που είχε συμφωνηθεί αλλά(ενδεχομένως) στον διπλάσιο, και συζητά κάποιος βέβαια για αναδιάρθρωση όταν αδυνατεί να τα επιστρέψει στον χρόνο που συμφώνησε.
Για την «διάσωση της οικονομίας μας» μέχρι σήμερα προβλέφτηκαν όχι οικονομικές διεργασίες (αμιγώς), αλλά πρωτίστως πολιτικές, οι οποίες ως στόχο είχαν και έχουν την εξασφάλιση των δανείων μας.
Δεν χρειάζονται επιστημονικές ορολογίες και ατέλειωτα νούμερα να πούμε και να περιγράψουμε κάτι απλό η με απλά λόγια, ούτε να δημιουργούμε φοβίες ανυπόστατες σε μερίδα του κόσμου για το τι θα συμβεί στην χώρα αν επιλεγεί ως διαδικασία, η αν εξ ανάγκης οδηγηθούμε στην αναδιάρθρωση του χρέους.
Από οικονομικής αυστηρά πλευράς θα ήταν αποτελεσματικότερη η προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, αν είχε επιλεγεί ως εργαλείο της το μέσον που η οικονομική θεωρία χαρακτηρίζει ως αναδιάρθρωση.
Αναδιάρθρωση λοιπόν (με σχηματικό λόγο) σημαίνει ότι αντί η οφειλόμενη τόκο χρεολυτική δόση του Δανείου να είναι όσο εξ αρχής είχε ορισθεί, συμφωνείται εξ ανάγκης να είναι μικρότερη αφού θα επιμηκυνθεί ο χρόνος καταβολής της και η διαφορά εννοείται ότι θα κατευθυνθεί για να δώσει ώθηση σε νέα παραγωγή, σε νέες δημόσιες δαπάνες και έργα ,σε τόνωση της αγοράς με χρήμα και νέες επιχειρήσεις, και εν κατακλείδι σε μείωση της ανεργίας, περισσότερους φόρους αλλά από μεγαλύτερα και νέα εισοδήματα.
Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι από την εθνική μας προσπάθεια, από το εθνικό μας δηλ. προιόν, περισσεύει ένα μέρος και δεν κατευθύνεται όλο σε εξόφληση δανεικών, αλλά θα τοποθετηθεί στην ανατροφοδότηση της αγοράς, και ο εν «υπνώσει» σήμερα νέος αναπτυξιακός θα δύναται με μεγαλύτερη δυναμική να λειτουργήσει αλλά κα να ξεμπλοκάρει νεκρά ιδιωτικά κεφάλαια.
Δεν υπάρχει οικονομικό μοντέλο, και οικονομική θεωρία που να υποστηρίζει, την σημερινή προσπάθεια της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, και τούτο λέγεται με επιστημονική αρτιότητα καθότι η διάσωση έχει νόημα ως έννοια όταν προσβλέπει στην ανάπτυξη, εν τούτοις τα μέτρα της ελληνικής διάσωσης ως στόχο έχουν την επιστροφή κυρίως των δανεικών με όποιο κόστος, και με οποιαδήποτε εξέλιξη-αυτή είναι η πραγματικότητα.
Σημαντικότερα θα ήταν τα θετικά αποτελέσματα για την χώρα πλην των θεμάτων των τραπεζών(Ελληνικών και ξένων) οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα υποστούν ένα κάποιο κλονισμό καθότι είναι οι φορείς που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο έναντι τίτλων που σήμερα δυστυχώς φαίνεται να έχουν χάσει κομμάτι της αξιοπιστίας των και της αξίας των. Αναδιάρθρωση σημαίνει ότι οι τράπεζες θα μπουν σε μια φάση ανασυγκρότησης.
Πολλές φορές οι τράπεζες μετείχαν-όπως και τώρα επιδερμικά συμμετέχουν-σε αυτή την προβληματική κατάσταση για την διάσωση της οικονομίας, πολύ περισσότερες φορές όμως συμμετείχαν σε σχέδια διάσωσης της δικής των και μόνο υπόστασης με αδιανόητα οφέλη.
Ως πολίτης θεωρώ ότι αυτή την φορά θα πρέπει και οι τράπεζες να τοποθετηθούν εθνικά και όχι μόνο οικονομικά, οι χορηγίες και τα συναφή δεν φτάνουν για να δικαιολογήσουν την ισχυρή των πράγματι θέση στο ανίσχυρο οικονομικό ελληνικό τοπίο.
Σε αυτή την χρονικά πολύ δύσκολη στιγμή, φαίνεται να είναι μονόδρομος η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ακόμη και με κόστος την όποια ζημία των τραπεζών, ακόμη και με κόστος το κλείσιμο η την συγχώνευση κάποιων, οι οποίες επιβίωναν επί χρόνια ολόκληρα χάρη σε αυτούς τους τίτλους οι οποίοι όμως με την αναδιάρθρωση μοιραία θα υποτιμηθούν, είναι όμως οικονομικά προβλέψιμο ότι με αυτήν την διαδικασία η οικονομία εξέρχεται της ύφεσης και μπαίνει σε αυτήν της ανάπτυξης. Αναδιάρθρωση του Εθνικού χρέους όμως σημαίνει και αναδιάρθρωση πολιτικής νοοτροπίας.
Τούτο σημαίνει προσπάθεια εκ βάθρων για αποτελεσματικότερη διοίκηση στα πλαίσια πάντοτε της Σύγχρονης Δημοκρατίας, και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή γιατί οι συνθήκες που βιώνουμε σήμερα δημιουργούν την υποψία ψαλιδίσματος της λαϊκής κυριαρχίας.
Δεν πρέπει λοιπόν η αναδιάρθρωση του ανείπωτου χρέους να φαντάζει ως η ύστατη προσπάθεια μιας πορείας διάσωση, καθότι είναι μια διαδικασία που επιτρέπει και την αξιοπιστία μας να διατηρήσουμε ως χώρα ,αλλά και την ανάπτυξή μας να μην παραπέμψουμε στις καλένδες… Περαιτέρω καταστροφική θα είναι μια συνεχής αφαίμαξη της αγοράς επί δικαίων και αδίκων.
Σαφώς και δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση για μια οικονομία, μόνο που όταν η οικονομία αυτή τείνει στην πλήρη χρεοκοπία, φαντάζει αδιανόητο το οικονομικό επιτελείο να συνεχίζει να κρατά την χώρα στην μη αναστρέψιμη κατάσταση από την ύφεση καθότι η ύφεση ξεμπλοκάρει μόνο με αύξηση των δημοσίων επενδύσεων με νέα δάνεια με μείωση της ανεργίας με νέα παραγωγή.
Η οικονομική μου θέση είναι ότι η αναδιάρθρωση είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση της ελληνικής οικονομικής προβληματικής, η πεποίθησή μου είναι ότι απλώς καθυστερεί ακόμη για άλλους λόγους.
Όσο θα συνεχίζεται ένα παιχνίδι αριθμών και αριθμό δεικτών που κάποιοι βελτιώνονται πρόσκαιρα αλλά κάποιοι επιβαρύνονται μακροπρόθεσμα, θα μεγιστοποιούμε το πράγματι πολύ δύσκολο εγχείρημα της ανάταξης της ελληνικής οικονομίας.
Το ουσιαστικότερο μέσο σήμερα κατά την άποψή μου για την ανάταξη της οικονομίας μας αποτελεί η αναδιάρθρωση του χρέους μας, το οποίο προκλήθηκε και δημιουργήθηκε, από συμπεριφορές οι οποίες είναι γνωστές, σε κάθε περίπτωση όμως αν δεν επιχειρηθεί με σύγχρονο τρόπο και εκ βάθρων ανάταξη και της πολιτικής συμπεριφοράς, οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες.
