Του Χρήστου Παπαδημητρίου
Οικονομολόγου – Κοινωνιολόγου
Είναι σαφές ότι το πραγματικό γεγονός που προκαλεί ανησυχία στην Ελληνική πραγματικότητα δεν είναι μόνο τα ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα, αλλά η πολιτική συμπεριφορά (που θεμελιώθηκε δυστυχώς στο «θεώρημα» ότι το νόμιμο είναι και ηθικό), και είναι ίσως η πρώτη φορά με τόσο ένταση στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα και να μην κατανοούν (με φωτεινές εξαιρέσεις) το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» τόσο για την προβληματική στην οικονομία όσο και για την αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού γενικότερα.
Είναι επίσης πραγματικότητα η «τραγική ειρωνεία» που προκαλεί η αρθογραφία μέσω της οποίας επιχειρείται συνεχώς η περιγραφή της «απροσδιόριστα» τραγικής κατάστασης, και των οικονομικών και κοινωνικών συνεπειών που είναι ήδη φανερές, μιας και το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης είναι πλέον υπαρκτό, και η έως χθες «επιθετική» παρέμβαση, σήμερα φαίνεται καθαρά ότι αποτελεί μια «συστημική επίθεση» που βολιδοσκοπεί ευθέως τα σπλάχνα της Δημοκρατίας μας. Δεν φτάνει να περιγράφουμε τα αυτονόητα, και βέβαια ο λόγος μας γραπτός και προφορικός προκαλεί αποστροφή όταν δεν έχει μια διαφορετική και κυρίως πρόταση, από την οποία ίσως προκύψει μια νέα προοπτική, και είναι σαφώς άδικο και ενέχει και ανηθικότητα εν μέρει η θέση ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά οι πολιτικοί. Χωρίς βέβαια οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των όσον αφορά την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, με τελευταίο χειροπιαστό παράδειγμα τις press conferences των κ. κ πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι απέδειξαν περίτρανα δια των λόγων τους ότι θα ήταν προτιμότερο να τους είχαν προσφερθεί Μητροπόλεις και όχι οι αρχηγίες πολιτικών κομμάτων καθότι τα κόμματα χρειάζονται μετρήσιμες αξιότητες και όχι εκκλησιαστικές αναφορές και κορώνες.
Πολλές φορές η Ελληνική οικονομική προβληματική αποτέλεσε θέμα παρέμβασης διεθνών οικονομικών η άλλων παραγόντων, καμία φορά όμως η οικονομική κατάσταση δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου ξεπεσμό σε όλη την περίοδο της Δημοκρατίας μας, με ανασταλτικό παράγοντα σήμερα για κάθε θετική εξέλιξη τον κοινό τόπο ότι και οι τρεις πυλώνες της δημοκρατίας είναι πλήρως μολυσμένες από αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν εν τέλει να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων τους – αυτό με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις. Είναι πρόδηλο πια ότι η παρούσα κατάσταση θα έχει εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές – οικογενειακές, ψυχολογικές, και χαρακτηρίζονται τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, όχι μόνο σε σχέση με τα παραπάνω αλλά και σε σχέση με αυτό που επικράτησε στην πατρίδα μας ως Δημοκρατία.
Ίσως η αναγκαστική παρουσία της «Τρόικας» στην χώρα μας προκαλέσει όχι μόνο την βίαιη οικονομική αναδιάρθρωση, όχι μόνο τον βίαιο περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, αλλά πιθανότατα ,και την βίαιη προσαρμογή της χώρα σε «Ολίγον από όλα», και θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι ότι πίσω από το «τηλεοπτικό στιγμιότυπο» βρίσκονται διεθνείς οργανισμοί, τράπεζες και κολοσσιαία συμφέροντα τα οποία όταν διακυβεύονται, το «ολίγον» δεν διστάζουν να το εφαρμόσουν ακόμη και στις αρχές που διέπουν συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές και θεσμούς. Αποδείχθηκαν δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια οι αυτόκλητοι ταγοί άσκησης της πολιτικής και όχι μόνο εξουσίας «μικροί», και «λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε, για αυτό και όταν σε κάποιους δόθηκε η ευκαιρία να «παρανομήσουν εις βάρος της ζωής μας», οι επίορκοι το έπραξαν, και άλλοι βέβαια δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα ,και σε αυτούς τους «ανόητους» εμείς οι «αφελείς» δώσαμε την ύψιστη εξουσία διαχείρισης.
Είναι εθνικά ανέντιμο ,και πολιτικά ανεπίτρεπτο, για την Δημοκρατία μας να μην έχει βάλει τα θεμέλια της επιβίωσής της το 2011, και να είναι έρμαιο των κάθε λογής «τυχοδιωκτών», γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτόκλητα πρόσωπα από όλο το φάσμα της πολιτικής κοινωνικής θρησκευτικής δικαστικής πραγματικότητας που ενεπλάκησαν στην διαχείριση της εξουσίας να συμπεριφέρονται ως οι «αλητάμπουρες» του ποδοσφαίρου, και οι «νταβατζήδες» του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου. Κι αν αυτή η νεαρά Δημοκρατία είχε ως σημεία αναφοράς θεσμούς κι όχι πρόσωπα, σήμερα η ελληνική πραγματικότητα παρόλα τα διαρθρωτικά της προβλήματα θα είχε να παρουσιάσει λύσεις και προτάσεις, ενώ σήμερα έχει να παρουσιάσει το παζλ ερμαφρόδιτων χαρτογιακάδων που καταρράκωσαν την ελληνική αξιοπρέπεια. Δυστυχώς η Δημοκρατία είναι γυμνή, απροστάτευτη και έωλη πολύ περισσότερο από ποτέ κατά την άποψή μου σε εσωτερικούς αλλά κυρίως εξωτερικούς και μάλιστα οικονομικούς κινδύνους. Στην ψηλάφηση της κοινωνικής πραγματικότητας αδυνατεί ο πολίτης να διακρίνει έστω μια λειτουργία του κράτους ,που να μην υπηρετείται (και) από επίορκους, κλέφτες, λωποδύτες αλήτες και κοπρίτες, με δυναμική θεσμών για παρέμβαση μικρή, αλλά και το ύφος και ήθος των θεσμικών οργάνων στην Ελλάδα να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Η Ελληνική Δημοκρατία είναι αθωράκιστη, παρόλα τα λόγια τα μεγάλα. Τα ελληνικά προβλήματα ακόμη μεγαλύτερα, για τους πολίτες αλλά και για την Δημοκρατία, η οποία όταν κινδυνεύει την υπερασπίζονται οι πολίτες από μέσα, και οι κυβερνώντες απ έξω..
Αδυνατώ να σκεφτώ επιστημονικά, αδυνατώ να σκεφτώ και Ελληνικά. Αρνούμαι να μπω στην λογική των χαρτογιακάδων πάσης φύσεως, πιστεύω ακράδαντα ότι στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν στεγανά και με αυτή την παραδοχή αγαπητέ μου Αναγνώστη θεωρώ ότι το σημαντικότερο σήμερα είναι η επιβίωση της κατ αρχάς ,και όχι η παιδαριώδης επιθυμία παραμονής η εναλλαγής της πολιτικής εξουσίας.
Υγ. Αρνούμαι βεβαίως σεβόμενος το κύρος και την αξιοπιστία της εφημερίδος να στείλω «κείμενο – κονσέρβα» αδούλευτο και κατ’ ουσία μη αναγνώσιμο, αλλά και την δική μου όποια επάρκεια.
