Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Με αφορμή την τοποθέτηση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ότι όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας πατρίδας, και παράλληλα της δημοσιοποίησης του «τι έσχες» των πολιτικών της ίδιας πατρίδας… Και βέβαια συμφωνούμε άπαντες στην προφανώς αληθινή διαπίστωση ότι όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας πατρίδας, θα πρέπει όμως και όλοι να συμφωνήσουμε ότι η ανελέητη αλλά και ελεεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού προκύπτει και από το γεγονός ότι ορισμένα παιδιά λεηλάτησαν την πατρίδα και άλλα την τίμησαν, αυτή είναι η πραγματικότητα, πέραν των όποιων λεκτικών ωραιοποίησεων. Και αυτό καταδεικνύει το «έσχες» πολλών εξ αυτών που επαγγελματικά ασχολήθηκαν με την πολιτική… και όχι μόνο.
[Με μεγάλη ικανοποίηση δέχτηκε ο λαός μας την ανακοίνωση ότι οι αρχηγοί των παραδοσιακά μεγάλων πολιτικών κομμάτων και πλήθος άλλων πολιτικών που επαγγελματικά οι ίδιοι και οι οικογένειές τους εμπλέχτηκαν με την δραστηριότητα της πολιτικής κατέχουν τόσο πλούτο, που θα τους εξασφαλίσει την δύναμη το γόητρο και την κυριαρχία στην πολιτική σκηνή της χώρας μας και στο μέλλον, αφού αποδεικνύεται και το 2012 ο εθνοσωτήριος ρόλος τους στην ανάταξη της πατρίδας…
Και αυτή η πραγματική διαπίστωση, εν όψει μάλιστα της γέννησης του Θεανθρώπου, παίρνει μεγαλύτερη διάσταση αν συνδυαστεί και με την ανακοίνωση ότι μεγάλη οικονομική δυναμική διαθέτουν επίσης και θρησκευτικοί λειτουργοί, και αυτό σε μας τους πολίτες δημιουργεί επιπρόσθετη αισιοδοξία καθότι μας εφησυχάζει η άποψη ότι έχουν κι αυτοί εξασφαλισμένη, όχι μόνο μια θέση στο θρησκευτικό γίγνεσθαι της ίδιας πατρίδας αλλά και μια θέση στον «παράδεισο»… στον οποίο άπαντες προσβλέπουμε.]
Μη θεωρήσεις αγαπητέ μου συμπολίτη ότι αυτές οι σκέψεις γράφονται από φθόνο και ζήλεια για τους έχοντες και κατέχοντες, γράφονται από κάποιας μορφής απογοήτευση αλλά και αηδία συνάμα, καθότι ο πόνος, η πείνα και ο θάνατος, για τον υγιή τον χορτάτο και τον ζωντανό δεν μπορούν να κατανοηθούν αλλά ερμηνεύονται και αναλύονται με φιλολογική φλυαρία και ανυπέρβλητο θράσος, ακόμη και σήμερα, που περισσεύουν όλα τους.
Η τοποθέτηση δεν ενδιαφέρεται να περιγράψει την μεθοδολογία πλουτισμού των προαναφερόμενων ούτε να λοιδορήσει, αλλά ούτε και να αγνοήσει μια θλιβερή κατάντια πολιτικών και θρησκευτικών «οντοτήτων», που έχοντας αποδεχθεί apriori την σημαντικότητά τους, και με περισσή αναλγησία επιχειρούν ακόμη οι μεν να μας σώσουν από τις εγκόσμιες προβληματικές οι δε να μας εξασφαλίσουν προνομιούχο θέση στον άλλο κόσμο.
Έχει ως σημείο αναφοράς την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας πατρίδας και αυτή η θέση σε αντιπαραβολή με την «βλακώδη» πια διαδικασία της δημοσιοποίησης του «πόθεν έσχες» των πολιτικών, μια διαδικασία για ανόητους φίλε αναγνώστη γιατί είναι γνωστό και στους πρωτοετείς των οικονομικών σχολών ότι η φορολογική δήλωση μας πληροφορεί για αυτά που μπορούν να δικαιολογηθούν και μόνο.
Η επικοινωνιακή δε αναφορά στην δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει και να ξεπεράσει την ανείπωτη κατάσταση, αποτελεί σήμερα έναν ψεύτικο θεατρινισμό, αγγίζοντας τα όρια του παραλογισμού, αφού δεν εξηγείται το πώς θα γίνει αυτό.
Είναι δε προκλητικά κατανοητός ο λόγος των εθνοσωτήρων ώστε να αντιλαμβάνεται ο πολίτης την εσκεμμένη προσπάθεια όλων των παραπάνω να εμποτίσουν την κοινωνία με την άποψη και την θέση περί ατομικής ενοχής του πολίτη, όχι απλά της ευθύνης των πολιτών αλλά της ενοχής του πολίτη, όσον αφορά την παρούσα προβληματική.
Αυτή η άποψη που έντεχνα καλλιεργήθηκε αλλά και περίτεχνα τροφοδοτεί μια νέα αντίληψη όσον αφορά την Κοινωνικοποίηση του Νέο έλληνα όχι μόνο σε ότι αφορά το γεγονός της συν ευθύνης που ενδεχομένως υπάρχει, αλλά και στο υποβολιμαίο θεώρημα ότι υφίσταται προσωπική ενοχή, για την ανεργία του και την προβληματική του.
Η επίκληση της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτή της προσωπικής ενοχής για την ανεργία, την φτώχια, την μιζέρια, είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά και ενοχής, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια, η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής, δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στη χώρα μας.
Προσωπική ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, η διαμεσολάβηση στο θείο.
Προσωπική ευθύνη γιατί ως παιδιά της ίδιας πατρίδας έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις, ενώ ως παιδιά άλλου πατέρα έχουμε διαφορετικά «έσχες»,χωρίς αυτό να υποκρύπτει καμιά μομφή, αλλά να υπονοεί σαφώς ότι το τι «Λοζάνη τι Κοζάνη» έχει μεγάλη διαφορά και απόσταση.
Πιστεύω ότι σε αυτόν τον θεατρινισμό των δηλώσεων δεν υπάρχει ίχνος ειλικρίνειας, και οι οποίες σήμερα εκνευρίζουν αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πολίτη ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής. Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία, και ξεδιάντροπη προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς για το σύνολο του λαού μας.
Υποθέτω ότι και φέτος τα μηνύματα όλων τους για την γέννηση του Θεανθρώπου θα είναι και πάλι επανάληψη μιας εθιμοτυπικής ανοησίας και καλλίτερα να σιωπήσουν, γιατί όλων τους οι αναφορές θα προσεγγίζουν μια πιθανή ανάσταση παρακάμπτοντας την γέννηση, και ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι θα αναφερθούν στο έλασσον και θα αποφύγουν το μείζον.
Αγαπητέ αναγνώστη, η φτώχεια η πείνα και ο πόνος δεν αντιμετωπίζονται με την συνήθη υποκρισία, και με την συνήθη και ανελέητη παραμυθολογία, χωρίς αυτό να παραγνωρίζει το πρόβλημα και τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες αλλά και με την εικονική πραγματικότητα που περιγράφουν και αρέσκονται να αναφέρονται πολιτικοί και ιερωμένοι με αυτά… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… ακόμα και εν όψει των αληθινών και μεγάλων γεγονότων της χριστιανοσύνης, όπως είναι η γέννηση του χριστού μας.
Δέξου σε παρακαλώ ως Πολίτης αυτό που μπορώ να σου στείλω… 2013 ευχές.
