Του Χρήστου Μαγγούτα,
Τορόντο – Καναδάς
Άρατε πύλας, ίνα εξέλθη ο ηγεμών του χάους, ο έσχατος της δυναστείας Παπανδρέου.
Δεν έφυγε νύχτα όπως «προβλέπαμε» σε άρθρο μας πριν ένα χρόνο, αλλά ούτε και με ιπτάμενο χαλί δόξας. Με συρόμενη κουρελού (αν ξέρει τι είναι αυτό) έφυγε και με την απειλή από τα βασικότερα στελέχη του κόμματος του: «Ή φεύγεις με τη θέληση σου ή θα φύγεις από το παράθυρο». Τους ζήτησε μια χάρη, πρωτοφανή στην παγκόσμια κοινοβουλευτική ιστορία «ψηφίστε με και θα φύγω». Εμείς δεν εφεύραμε την τραγωδία και την κωμωδία; Ή την ιλαροτραγωδία; Όποια θέλουμε χρησιμοποιούμε.
Αλλά όλα αυτά είναι πια ιστορία. Ιστορία και οι Καραμανλήδες, εδώ και δυο χρόνια, ιστορία και οι Παπατζήδες εδώ και μερικές μέρες.
Ουσιαστικά ήταν ντροπή μας να είμαστε το μοναδικό κράτος στο δυτικό τουλάχιστο κόσμο που να έχει καταργήσει τους κληρονομικούς μονάρχες και να τους έχει αντικαταστήσει με εκλεγόμενους μονάρχες για πάνω από μισό αιώνα. Ήταν ο δικέφαλος αετός της σύγχρονης Ελλάδας που αντικατέστησε τους βασιλιάδες: «τώρα έχετε επιλογή, μπορείτε να ψηφίσετε Καραμανλή ή Παπανδρέου». Κοντολογίς ή Coca Cola ή Pepsi Cola. Πόση ήταν η διαφορά τους; Μόνο οι ψηφοφόροι τους το πίστευαν. Αν ο Αρειανός που χρησιμοποιούσε στα παραδείγματα του ο οικονομολόγος Samuelson έκανε τον κόπο να ασχοληθεί με το θέμα θα μας έλεγε: «Εγώ ως Αρειανός, δε βλέπω διαφορά».Το ίδιο μας είχε πει και η κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε σε παροικιακή εφημερίδα του Τορόντο (αφού τη διάβασε πολλές φορές και την ενέκρινε): «Και τα δυο κόμματα κάνουν αυτό που θα τους πει η Ευρώπη, το πολύ να έχουν κάποια διαφοροποίηση στο πόσο σύντομα θα το κάνουν και με ποιο τρόπο θα το παρουσιάσουν στο λαό». Αλλά ήταν το 2000, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης, όχι ο γιος της.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση με τις δυο δυναστείες (ή δεινα-στείες) ήταν ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονταν: ναι μεν να εκλεγούν χρησιμοποιώντας το όνομα, αλλά ουδεμία ευθύνη έφεραν για τα έργα των προηγούμενων της δυναστείας. Ένα από τα πιο παράξενα που άκουσα και σιχάθηκα ακόμα πιο πολύ τους πολιτικούς ήταν αυτό που άκουσα πριν λίγες μέρες από το Γιώργο στη Βουλή: «Αναλάβαμε να λύσουμε προβλήματα τα οποία άλλοι δημιούργησαν».
Και δε βρέθηκε ούτε ένας στους 300 να του πει: «Καλά για το δάνειο του ενός δις που πήρε Τσοβόλας την εποχή του «δώστα όλα» με προτροπή του πατέρα σου και με σένα ως υπουργό της κυβέρνησης ποιος ευθύνεται; Και που το δάνειο αποπληρώθηκε πριν λίγο (ήταν 25-ετούς διάρκειας) πληρώνοντας συνολικά 53 δις, ποιος ευθύνεται; Δεν το παίρνατε με πιστωτική κάρτα να πληρώσετε τα μισά; Και πού μοιράστηκε αυτό το 1 δις πού πήρατε και πού πήγαν τα έξτρα χρήματα αφού ξεπληρώθηκε στην ώρα του;» Ουσιαστικά υπήρχε για πάνω από μισό αιώνα μια συνδιαχείριση του κρατικού κορβανά από τις δυο δυναστείες, άσχετα με το ποιος ήταν στην κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση. Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη το 2004 για να τιμωρήσει το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ, αλλά δε βρήκε ούτε ένα αμαρτωλό και πρόσθεσε και τις δικές του αμαρτίες. Το 2009 εξελέγη ο Γιώργος Παπανδρέου για να τιμωρήσει τις καταχρήσεις της ΝΔ και πάλι δε βρήκε αμαρτωλούς αλλά πρόσθεσε και νέες δικές του αμαρτίες. Το είπε πριν λίγες μέρες πιο σταράτα η υπουργός οικονομικών της Αυστρίας Μαρία Φέκτερ στην εφημερίδα «Wirtschaftswoche: «Για την καταστροφή της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες είναι υπεύθυνες οι δυο πολιτικές οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου».
Ουσιαστικά ήταν ένας δικέφαλος αετός, αλλά είχε τον ίδιο εγκέφαλο και την ίδια ψυχή και αποφάσισε και για τους δυο μαζί, ήτοι ομερτά, «μη με πειράξεις και δε θα σε πειράξω. Πας καταχραστής αναμάρτητος».
Βέβαια οι δυναστείες έφυγαν, αλλά τα δεινά τους έμειναν και θα πληρώνονται για δεκαετίες. Μας λένε πόσα χρωστάμε, αλλά ποτέ δε μας είπαν πόσα δανειστήκαμε. Φυσικά ούτε λόγος πού πήγαν αυτά που δανειστήκαμε. Λέτε να τα καταβρόχθισαν όλα οι εργαζόμενοι; Και τι σατανική σύμπτωση είναι αυτή: το χρέος μας να είναι το ίδιο με τις καταθέσεις των Ελλήνων μόνο στην Ελβετία…
Το κακό με τις εκλεγμένες δυναστείες, αντίθετα με τους κληρονομικούς μονάρχες, είναι ότι κάποτε όλα βγαίνουν στη φόρα – φυσικά φταίει κι αυτό το ρημάδι το Ιντερνέτ που στους 10 μύθους διαβάζεις και μια ιστορία (για να κλέψω κάτι από τον τίτλο βιβλίου του Νίκου Παπανδρέου) που δε θα τη μάθαινες ποτέ παλιότερα από τα αργυρώνητα ΜΜΕ.
Ο Γιώργος έβαλε την ταφόπετρα της δυναστείας του (όπως είχε κάνει κι ο Κώστας πριν μερικά χρόνια). Μπορεί να νομίζει ότι έφυγε εν τιμή επειδή το κόμμα του τού είπε: Φύγε αλλιώς θα σε διώξουμε, αλλά ας έχει κι αυτός τις ψευδαισθήσεις του, άλλωστε με τόσες πολλές τάισε το λαό η δυναστεία του.
Δε λέω ότι επειδή γλιτώσαμε από τις δυναστείες σωθήκαμε. Μπορεί η νέα κυβέρνηση να μαζέψει στο τετράγωνο ή στον κύβο τις αμαρτίες και των δυο. Αλλά τουλάχιστο θέλουμε να ελπίζουμε ότι στο μέλλον κάποιος που δε θα λέγεται Παπανδρέου ή Καραμανλής, που μπορεί να έχει δέκα φορές πιο πολύ μυαλό ή αγάπη για την Ελλάδα να μπορεί να γίνει πρωθυπουργός της και να μη συντριβεί από το ετερόφωτο φωτοστέφανο μιας δυναστείας.
(Ας κλείσουμε αυτή την τραγική περίοδο με λίγο χιούμορ: λέγεται ότι με τη δήλωση Παπανδρέου για το δημοψήφισμα δημιουργήθηκε τόσο Παπανδαιμόνιο (Papandemomium κατά τους Financial Times) που κόστισε 1.3 ευρώ στα χρηματιστήρια. Γιατί να μη το ξέρουμε αυτό πιο πριν και να τους πούμε: «Χαρίστε μας το χρέος και γλιτώστε 1 τρις αλλιώς θα βάλουμε τον Παπανδρέου να κάνει δήλωση». Ή αλλιώς: ό,τι δεν πέτυχε ο ΕΟΤ με διαφημίσεις εδώ και δεκαετίες το πέτυχε ο Γιώργος σε μια μέρα: δεν υπάρχει πια κανείς σ’ όλο τον κόσμο που να μην ξέρει την Ελλάδα).
Ευχόμαστε στους απόγονους των δυο δυναστειών νάναι καλά μακριά από τη διακυβέρνηση της χώρας. Αρκετά μας βούλιαξαν. Τώρα ο κόσμος ακούει το όνομα τους και τρέμει.
Λέγεται βέβαια ότι ο Φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη – ελπίζω αυτή τη φορά να μην ισχύει αυτό για τη στάχτη και τον κουρνιαχτό που έκαναν την Ελλάδα.
(Πάντως για καλό και για κακό ας προσέχουμε λιγάκι την τρίτη δυναστεία, του Μητσοτάκη, γιατί έχει πολλούς απογόνους, μήπως από το δικέφαλο αετό πέσουμε στον τρικέφαλο Κέρβερο).
