Του Χρήστου Παπαδημητρίου,
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Μια ετερόφωτη πρωτοβουλία διάσωσης της παρούσης κυβερνητικής ισορροπίας χωρίς πρόταση προς την κοινωνία η οποία κατ ουσία αποτελεί μαξιλάρι για την κυβερνητική συνύπαρξη δεξιών σοσιαλιστών και ολίγων ακροδεξιών δεν θεωρείται ιστορικά παράδοξο. Αλλά δοκιμασμένο εγχείρημα.. και διαδικασία… που λειτουργεί αποτελεσματικά ως ανάχωμα. Πρωτοβουλία δήθεν για την αναδιοργάνωση της κεντροαριστεράς. Κεντροαριστερά όμως σημαίνει κεντροαριστεροί πολίτες και όχι κεντροαριστερά τηλεοπτικά κανάλια.
Με τεχνητό τρόπο παλαιοκομματική μεθοδολογία και δήθεν πολιτικό σχεδιασμό για το μέλλον της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα παρεμβαίνει εκ των άνω χωρίς δηλαδή κοινωνική αναφορά μια παρέα παροπλισμένων οικονομολόγων, καθηγητών πανεπιστημίου, πρώην υπουργών, και γερασμένων πολιτικών, λες και πρόκειται για συγκρότηση συνοικιακού συμβουλίου, υπό την αιγίδα βέβαια και τις ευλογίες κι ενός πρωθυπουργού ο οποίος ελέγχεται για την πολιτική του παρουσία και προσφορά στον τόπο.
Μια κίνηση εκ των άνω, γνωστών από τα παλιά ,πιθανότατα με παλιές συμφωνίες και γνωριμίες, δήθεν με κεντροαριστερό προσανατολισμό, ξεχνούν όμως και είναι κρίμα να παραγνωρίζουν ότι ο προσανατολισμός δεν ανακαλύπτεται ως δια μαγείας και ξαφνικά από τους πάνω αλλά χαράσσεται από τους κάτω από κοινωνικά κινήματα και κοινωνικές ομάδες.
Φαντάζει πολύ περίεργα η προσπάθεια κεντροαριστερής επανατοποθέτησης από πολιτικούς κυρίως αλλά παλαιάς κοπής και χαρακτηριστικών, οι οποίοι μάλλον δεν έχουν καμιά σχέση με την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα αυτήν του πεζοδρομίου της ανεργίας του πόνου και της φτώχιας, αν και έχουν καίρια ευθύνη για την εξέλιξη που βιώνει η χώρα σήμερα, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά κανάλια και δημοσιογράφους.
Τα πολιτικά κόμματα οι πολιτικές κινήσεις και τα κινήματα έχουν σημείο αναφοράς τον πολίτη και στηρίζονται σε αμφίδρομες σχέσεις εμπιστοσύνης ιδεολογικής κομματικής και εν τέλει πολιτικής.
Με βάση την παραπάνω δομική θέση της πολιτικής επιστήμης θα λειτουργήσει αν τελικά συσπειρώσει τουλάχιστον τους υπογράφοντες η παραπάνω κίνηση ως ανάχωμα για την δημοκρατία και την διαμορφούμενη κοινωνική εξέλιξη στην χώρα μας.
Η ίδρυση κομμάτων, αποτελεί πυλώνα της δημοκρατίας μας και εξυπακούεται ότι δημοκρατία και κομματικός πλουραλισμός είναι συνυφασμένα, αρκεί να εκπληρώνεται και η αναγκαία πολιτική συνθήκη ότι το κόμμα το αποτελούν πολίτες και όχι μόνο πολιτικοί και μάλιστα παροπλισμένοι, αλλά μονίμως κατοικοεδρεύοντες στα τηλεοπτικά κανάλια, από τα οποία εκπορεύεται και η όποια δυναμική τους.
Όχι κύριοι, αυτής της παρέας, η όποια δυναμική μάθετε επιτέλους ότι αναζητείται στην κοινωνία. Την αριστερά και το κέντρο θα τα αναζητήσετε στις γειτονιές στα σχολεία στα νοσοκομεία και στα νεκροταφεία, εκτός και τα άσπρα σας κολάρα και οι γραβάτες δεν σας το επιτρέπουν.
Η κεντροαριστερά δεν ανασυγκροτείται στα κανάλια, ακουμπάει σε πλατιές κοινωνικές μάζες και όχι σε δεκανίκια δημοσιογράφους με το αντίστοιχο αλισβερίσι βέβαια.
Η Ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς και κατά συνέπεια η συσπείρωση της κεντροαριστεράς προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και βρίσκεται μακριά από εκείνη που οδήγησε σε αυτήν την υπογραφή υπογραφών, από φορείς αλλά κυρίως από πρόσωπα της πολιτικής και όχι μόνο εξουσίας, τα οποία αλαζονικά αγνόησαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής επιστήμης ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης και μόνο.
Η ετσιθελική λοιπόν «πρωινή» επιθυμία κάποιων οι οποίοι θεώρησαν ότι το πολίτευμα, η πολιτική, τα κόμματα, και η δημόσια ζωή, δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτούς, αλλά βέβαια χωρίς τους πολίτες, αδιαφόρησαν και για το ότι, το κοινωνικό σώμα θα εκλάβει αυτές τις υποβολιμαίες συντάξεις υπογραφών ως κινήσεις προσωπικής προβολής και σωτηρίας.
Η δομική αναδιοργάνωση και ανάταξη της οικονομικής μας κατάστασης με τον ένα η τον άλλο τρόπο, και αφού κάνει τον κύκλο της η παρούσα κρίση σε ορισμένο βάθος χρόνου θα επιτευχθεί.
Ταυτόχρονα όμως αν δεν επιχειρηθεί και η πολιτική επανατοποθέτηση όσον αφορά τι είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα αμφιβάλλει συνεχώς, ο νέος θα βρίσκεται εκτός του πολιτικού γίγνεσθαι, και η κοινωνία θα μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες όπως η πρόσφατη «φρέσκια άποψη» του κυρίου Μπίστη από του οποίου τα συμφραζόμενα στα κανάλια σαφώς προκύπτει ότι την ακραία και ανιστόρητη θεωρία περί των δυο άκρων την ενστερνίζεται και με χυδαίο και προκλητικό τρόπο την πλασάρει.
Η ιστορία καταγράφει τα γεγονότα, και απλά περιγράφει τις φαιδρότητες.
Κοντολογίς αγαπητέ αναγνώστη θεωρούμε ότι παρέες χωρίς κοινωνική αναφορά μπορούν να δημιουργούν ομίλους και συμβούλια όχι όμως κόμματα και πολιτικές κινήσεις εκ του μηδενός με την έννοια της απουσίας των πολιτών.
Η κεντροαριστερά δεν είναι στείρος τίτλος, είναι σύμπτυξη ιδεών ανθρώπων με κοινωνικά ερείσματα και αναφορές αλλά κυρίως σημαίνει την κοινή πορεία δυο κόσμων όσον αφορά την αναζήτηση της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, αλλά έχει ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη των δυο κόσμων, του κόσμου του κέντρου και κυρίως του κόσμου της αριστεράς.
Τίθεται λοιπόν αγαπητέ μου Αναγνώστη το ερώτημα από ποιας μορφής φασισμού κινδυνεύει περισσότερο και άμεσα η ελληνική κοινωνία, από την ενέργεια κάποιου η κάποιων φασιστών που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικαστέα η από την ενσυνείδητη, προβοκατόρικη, και με βεβαιότητα φασιστική διάθεση και ισχυρισμό περί των δυο άκρων.
Είναι δε προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη που οι επαγγελματίες της πολιτικής «κολοτούμπας» θέλοντας να αποκρύψουν την πραγματικότητα επικαλούνται την Δημοκρατία, και την κεντροαριστερά, μόνο που με την συμπεριφορά των έχουν πείσει το κοινωνικό σύνολο ότι έχουν επιδερμικές σχέσεις μαζί του, δεν το εκφράζουν όχι τώρα μόνο αλλά από την μεταπολίτευση και μετά γιατί πλείστοι εξ αυτών που ενδιαφέρονται τώρα δήθεν για την κεντροαριστερά έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους να δημιουργήσουν ανάχωμα σε μια εν δυνάμει δημοκρατική αλλαγή …την οποία θεωρούν ως έκφανση του ενός εκ των δύο άκρων…
Αγαπητέ αναγνώστη, η φτώχεια η πείνα και ο πόνος δεν αντιμετωπίζονται με την συνήθη υποκρισία, και με την συνήθη αλλά και ελεγχόμενη πολιτικά σύσταση ομάδων ιδεολογικού αποπροσανατολισμού, χωρίς αυτό να παραγνωρίζει τις όποιες ειλικρινείς προσπάθειες αρκεί να έχουν αυτές σχέση και αναφορά με το κοινωνικό σώμα και όχι με τα τηλεοπτικά κανάλια.
Άρθρο πρώτο – γραμμένο κατά κείμενο και τίτλο. Αυτό τονίζεται για την αξιοπιστία των μέσων που πιθανότατα θα ήθελαν να φιλοξενήσουν την παραπάνω αναφορά, αλλά και την του γράφοντος.
Ιωάννινα 18/10/13
Σας ευχαριστώ θερμά.
