Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, Αρχειονόμος
Πλημμύρισαν χθες οι πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας από αγανακτισμένους πολίτες. Η πολιτική του μνημονίου καθώς και η με γοργούς ρυθμούς φτωχοποίηση του λαού άφησε χθες μερικούς καναπέδες κενούς και μερικά τηλεκοντρόλ «απάτητα». Ειρηνική και σε κόσμια πλαίσια η όψιμη αυτή διαμαρτυρία. Βέβαια δε φτάσαμε ακόμα στο «οργή λαού». Όλοι μαζί ενάντια στο μνημόνιο και ο καθένας μόνος του ενάντια στο απωλεσθέν προσωπικό κεκτημένο του. Άλλος γιατί έχασε τη σύμβασή του, άλλος γιατί είναι άνεργος, άλλος γιατί του κοψαν το παχυλό επίδομα, άλλος γιατί δεν βγαίνει με το δάνειο του, όλοι είχαν και κάτι για να διαμαρτυρηθούν. Το «έξω οι κλέφτες» μου φαίνεται υποκριτικό, όσο και αληθινό. Το κράτος μας καταδυναστεύεται και «κλέβεται» κατά συρροήν από τους κυβερνώντες από καταβολής του. Το μεγάλο βέβαια φαγοπότι άρχισε από το 1981 και την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Ε, δεν είναι λίγο αργά για να διώξουμε τους κλέφτες; Κάλιο αργά παρά ποτέ. Το ξεροκόμματο που μας πετούσαν όλες αυτές τις δεκαετίες ήταν αρκετό για να «τρώνε» υπό την ανοχή μας. Ποιος δε ήξερε; Ακόμα και η γιαγιά στο πιο απομακρυσμένο χωριό είχε εικόνα. Ποιος μίλαγε; Κανένας. Όποιος το έκανε τα κανάλια φρόντιζαν ή να τον φιμώσουν ή να τον παρουσιάζουν ως γραφικό. Όπως το ΚΚΕ.
Από προοδευτική αγωνιστική δύναμη κατάντησε γραφικό συμπλήρωμα των αριστερών εδράνων της βουλής. Το ξεροκόμματο της ανοχής μας συνίσταται στα γνωστά. Διορισμοί, επιδοτήσεις, συμβάσεις, στραβά μάτια στην παραοικονομία. Και τώρα που κόπηκαν αυτά, διαμαρτυρόμαστε. Σε ποιόν; Πότε πλησιάσαμε έστω και λίγο τον μέσο όρο βιοτικού επιπέδου των ευρωπαίων; Ποτέ! Οι «καλές» εποχές του ελληνικού λαού θεωρούνται περίοδοι φτώχειας για τον μέσο ευρωπαίο. Όταν εμείς προσπαθούσαμε να ολοκληρώσουμε το δίκτυο ηλεκτροδότησης (κάπου στα τέλη του ’80) αυτοί είχαν internet. Όταν εμείς φουσκώναμε σαμπρέλες για σωσίβια στο μπάνιο αυτοί έκλειναν καταλύματα με sea view! Όταν τα μάθαμε και μεις αυτοί είχαν περάσει πάλι σε άλλο επίπεδο. Δε μας ενόχλησε που ήταν από δανεικά. Δε μας ενόχλησε που ήταν στάχτη στα μάτια για να κάνουμε ότι δε βλέπουμε το «φαγοπότι» τους. Ή μήπως δεν το ‘βλεπαν οι ξένοι που μα δάνειζαν; Σα να ‘χει δίκιο ο Πάγκαλος. Μαζί τα φάγαμε. Απλά ξέχασε να διευκρινίσει τα ποσοστά των «φαγωμένων». Πόσα ο λαός και πόσα η εξουσία.
Η λαϊκή οργή πάντως που όλοι περίμεναν δεν ήρθε. Οι μερικές χιλιάδες «αγανακτισμένων» δεν αποτελεί γροθιά στο στομάχι. Δυναμική αντίδραση θα ήταν αν οι πλατείες χθες έμοιαζαν με κείνες του ’04, όταν ο Ζαγοράκης και η παρέα του έβγαλαν όλοι τη χώρα στους δρόμους. Είναι θετική η εξέλιξη αλλά… Η εθνική το ’04 έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους κάτω από μια εθνική, αθλητική έστω, επιτυχία. Τώρα, για τους έλληνες, δεν είναι το ίδιο και ας είναι εθνικό το πρόβλημα. Διότι σ’ αυτό το εθνικό πρόβλημα που αφορά σε όλους μας, υπάρχουν επιμέρους λύσεις για τον καθένα. Αν ο άνεργος βρει δουλειά παύει γι’ αυτόν το πρόβλημα!! Αν μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι, τέλος και γι’ αυτούς το εθνικό μας χρέος και οι κλέφτες που το δημιούργησαν. Αν επανέλθουμε δηλαδή 10 χρόνια πίσω στις πλατείες θα ήταν μόνο κάτι περίεργοι, δικοί μου, αριστεροί που θα τους αγνοούσαν οι βολεμένοι συμπολίτες που σήμερα είναι αγανακτισμένοι. Η εθνική συνοχή και η ταξική και κοινωνική συνείδηση παραμένουν άγνωστες λέξεις για μας του έλληνες. Ένα χρόνο τώρα κατασπαράσσονται εργασιακά κεκτημένα επί μέρους επαγγελματικών ομάδων και κανένας δεν βγήκε να συμπαρασταθεί. Τώρα όμως που μας πήρε η μπάλα όλους, δηλώνουμε αγανακτισμένοι στις πλατείες. Η προσπάθεια πάντως με βρίσκει σύμφωνο, παρόλη την παραπάνω γκρίνια. Ήρθε βέβαια κάπως καθυστερημένη, η κατάσταση δε νομίζω ότι είναι αναστρέψιμη. Όσο για την αγανάκτηση; Περιμένω με ανυπομονησία τα αποτελέσματα των επόμενων εκλογών…
